Lijntjes (januari 2008)

In mijn workshops zeg ik altijd dat intuïtie het beste werkt als je op allerlei fronten ontspannen bent, mentaal, fysiek en emotioneel. Ook vertel ik dat je meer op je ingevingen leert te vertrouwen door soms maar gewoon te doen wat je invalt. En wat ik tegen anderen zeg, komt ook bij mezelf binnen. Het lijkt een van de redenen te zijn waarom mensen coach of therapeut worden, denk ik wel eens, om hun eigen opwekkende woorden telkens ook zelf weer hardop te horen.
 
Anyway, toen ik de afgelopen maand verkwikt uit de sportschoolsauna kwam, geheel ontspannen dus, en mijn fiets van het slot haalde, moest ik opeens sterk aan een bekende denken die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Als we elkaar per toeval tegen komen, hebben we meestal een gesprek dat direct de diepte ingaat, maar buiten toevallige ontmoetingen om spreken we elkaar nooit. Nu duikt hij daar plotseling op in mijn gedachten en heb ik direct daarop het dringende gevoel: ik wil hem bellen!
 
Thuisgekomen zoek ik naarstig zijn telefoonnummer dat ik nergens kan vinden. Ik raak nota bene lichtelijk in paniek, maar spreek mezelf daarop bezwerend toe dat dat toch echt te gek voor woorden is. Uiteindelijk pluk ik het nummer van een deelnemerslijst af: we hebben ooit aan eenzelfde activiteit meegedaan. Ik bel en hij neemt niet op, maar uit het antwoordapparaat maak ik op dat het nummer nog steeds het zijne is. Ik spreek in dat ik de impuls kreeg om te bellen. Dat ik ook niet wist waarom, maar soms een impuls als deze gewoon maar volg. Ik noem mijn telefoonnummer voor als hij terug wil bellen. Daarna heb ik kennelijk gedaan wat ik ‘moest’ doen want ik vergeet het hele voorval. Als de telefoon een paar uur later gaat en een man zich met zijn voornaam meldt, zeg ik eerst nog verbaasd: met wie spreek ik? Als hij ook zijn achternaam noemt, weet ik het weer. Vervolgens zegt hij hoe frappant hij mijn telefoontje vond want diezelfde ochtend was zijn vader overleden. Toen ik had gebeld, zat hij in een moeilijke familiesituatie waaruit hij het liefst hard was weggerend maar dat kon natuurlijk niet. Ik was de eerste van buiten zijn familie aan wie hij over de dood van zijn vader vertelde. Er gaat een rillinkje door me heen als ik dit hoor, van medeleven en opluchting tegelijkertijd. Mijn dringende gevoel sloeg dus ergens op. Voor iemand als ik die graag alles snapt, is dat erg prettig. Ik begrijp dat er ook tussen hem en mij een lijntje loopt. Ik had even aan hem gedacht, toevallig of niet, maar in elk geval pikte ik toen kennelijk direct op dat er iets aan de hand was. Hij zegt dat hij het fijn vindt dat ik op zijn antwoordapparaat had ingesproken en vertelt vervolgens wat hij deze dagen allemaal beleeft aan het sterven van zijn vader, en hoe hij hem de komende tijd zal missen. Ik luister en besef dat het iets weg heeft van mijn eigen geschiedenis. Ik kan me indenken dat als een van mijn zieke ouders overlijdt, ik hem nog eens opbel om mijn ervaringen te delen.
 
Aan het eind van deze middag, tijdens het eten koken, moet ik door het prachtige nummer ‘Salt of the Earth’ van de nooit genoeg geprezen Rolling Stones wel even fiks huilen. Tranen om al dat missen dat wij mensen moeten, om sommige lijntjes die vroeger dik aangezet waren, en waar nu nog maar een schaduw van over lijkt te zijn.