Met enige regelmaat vragen mensen mij of ik er, eventueel samen met hen, achter kan komen wat hun levensbestemming is. Dat lijkt geen simpele opgave te zijn, al is het een bekende kwestie. Die vraag borrelt namelijk ook bij mij zo nu en dan op: wat zou nu toch de ultieme bestemming van mijn leven zijn? Als vanzelf verschijnen vervolgens allerlei scenario’s voor mijn geestesoog. Wie weet moet ik wel bij een grote organisatie mijn talenten ontplooien en riant te gelde maken, in plaats van in de luwte van mijn huis betrekkelijk ongezien en relatief goedkoop mijn gaven ten dienste te stellen van de medemens.
Of misschien moet ik alle activiteiten waar ik me nu mee bezig houd rücksichtslos aan de kant zetten om dan nu, ja nu, het volgende boek te gaan schrijven, het boek waar de hele wereld al zo lang op zit te wachten. Of zou ik iets moeten gaan doen dat helemaal afwijkt van wat ik nu doe, in de aarde wroeten bijvoorbeeld, of in een winkel staan? Maar tot nu toe komt het er nog niet van, er is altijd wel iets wat me tegen houdt om deze visioenen werkelijkheid te laten worden. Wat er achter die vraag naar de levensbestemming schuil kan gaan, zo neem ik bij mezelf wel waar, is de onuitgesproken aanname dat er iemand of iets is, een soort God of hogere wijsheid, die buiten mij om zou weten wat ik eigenlijk moet doen. En ook dat het leven dat ik nu leid, nog niet (geheel) volgens mijn bestemming zou zijn.
Beide theses hoeven natuurlijk helemaal niet waar te zijn, constateer ik vervolgens. Waarom zouden de Autoriteiten daarboven beter weten wat mijn bestemming is dan ikzelf? Mag ik niet gewoon doen waar ik zin in heb, en als ik het dan naar mijn zin heb, zou ik dan niet al simpelweg mijn bestemming bereikt hebben? En kan je bestemming ook niet zijn dat je enigszins zoekend naar juist dat levensdoel je weg gaat over deze aarde? Meestal komt die vraag naar de levensbestemming bij mij omhoog op het moment dat ik iets wil veranderen, dat er iets is in mijn leven is dat niet helemaal prettig voelt. Omdat ik nogal een perfectionist ben met het bijbehorende oog voor detail en ik ook nog eens zorg voor voldoende tijd om op mijn leven te reflecteren, is er natuurlijk altijd wel iets in mijn leven dat ik niet helemaal tip top vind. Hierdoor duikt onderhavige vraag bij mij en mijn medeperfectionisten eerder op dan bij degenen die, lekker relaxed, het allemaal wel best vinden of die het gewoon te druk hebben om zich te bekommeren om hun levensbestemming. En ook mijn neiging om als het ware over de schouders van de goden naar mezelf en mijn bezigheden te kijken, of ik het wel goed doe allemaal, speelt hierbij een rol.
Maar het feit dat die vraag vooral op zulke momenten van lichte onvrede boven komt drijven, moet iets zeggen over het verband tussen gewoon lekker in de weer zijn en het gevoel overeenkomstig je bestemming te leven. Daarom vraag ik me, als deze kwestie zich weer eens aandient, altijd af of ik wel de dingen doe die ik wil en redelijkerwijs kan doen, en zo nee, hoe ik het beste kan proberen daar verandering in aan te brengen. Hetzelfde onderzoek ik samen met mijn cliënten. Wat vind je fijn om te doen, hoe zou je dat kunnen uitbreiden en hoe vrij voel je je te doen waar je zin in hebt. Want als je doet wat je prettig vindt en -heel belangrijk- als dat mag van jezelf, dan is de kans levensgroot dat je niet meer maalt om de vraag of een en ander volgens je bestemming is.
Bij mij heeft het er toe geleid dat ik, mijn gevoel volgend, voorlopig even geen cursussen ga geven. Mijn bestemming op werkgebied voor het nieuwe seizoen is individueel met mensen werken, lezingen over mijn boek houden en open staan voor nieuwe, misschien wel geheel andere activiteiten op mijn pad. En dit alles louter omdat ik daar het meeste zin in heb. Ondertussen vertrouw ik er op dat de goden tevreden glimlachend toekijken.