Euforie (oktober 2005)

Toen het eerste exemplaar van het boek dat ik geschreven heb net op de deurmat was geploft, braken er voor mij een aantal dagen van euforie aan. Ik ken dat van mezelf. Koffie -die ik daarom niet meer drink- heeft op mij eenzelfde, maar dan kortstondiger effect. Ik voel me enorm gelukkig. Allerlei dingen lijken vanzelf te gaan en drempels worden geslecht waardoor ik karweitjes doe waar ik al tijden tegen aan hik. Ook bel ik links en rechts mensen op om hen in mijn gelukzaligheid te laten delen waardoor ik opeens ook weer veel meer verhalen van anderen te verstouwen heb. Het is alsof ik op vleugels gedragen word, ja, mijn lichaam lijkt gewichtloos te zijn, ik voel het bijna niet meer. Met als gevolg dat ik maar doorga, vergeet uit te rusten en als het ernstig is, een maaltijd uren uitstel omdat ik belangrijker dingen heb te doen.
 
Ik ben een en al gelukkige geest. Maar ergens is er iemand in mij die in de gaten heeft dat dit niet lang kan duren, dat aan deze gelukzaligheid een eind zal komen. Het is alsof zo'n mate van geluk niet helemaal realistisch is, een beetje tè. En die iemand weet ook dat het sowieso niet lang móet duren. In die happy periode slaap ik namelijk opeens veel slechter, waardoor ik ´s nachts al woelend soms lig te denken: Mieke, kom met je beide benen op de grond. Je geest mag misschien in de wolken zijn, dit is niet fijn voor je lichaam. En uit ervaring weet ik dat ik op een gegeven moment, doodmoe, met een plof op de aarde neerkom. Vervolgens heb ik dan weer een tijdje nodig om bij te tanken. Hier zo over peinzend, vraag ik me af wat het woord euforie eigenlijk betekent.
 
Ik heb ooit Grieks gehad, waardoor ik nog weet dat ´eu´ goed betekent, maar ik ervaar euforie dus maar gedeeltelijk als iets wat goed, wat fijn is. Dus wat zou de betekenis van ´forie´ zijn? Omdat ik dat ben vergeten, zoeken we dat op, met als gevolg een geluksmomentje omdat ik dat geneus in vreemde woordenboeken, dat me herinnert aan mijn studietijd, altijd zo fijn vind. Het blijkt dat euforie met ´goed dragen´ te maken heeft. Mm, dat is aardig. Want ik heb het gevoel dat als ik me eufoor voel, ik het geluk net niet helemaal goed kan dragen. De piek wordt iets te hoog, en dat besef ik later des te meer omdat daarna het dal iets te diep is.
 
Geluk dragen is dus nog een hele kunst. Want ik ken ook de momenten dat ik me niet aan het geluk vertil, dat het als een warm zonnetje in mijn buik zit en ik er goed bij slaap. Dat is voor mij het prettigst. Innige tevredenheid in plaats van uitzinnig geluk. Het aardige is dat ik die staat van zijn meestal bereik als ik weer uit het dalletje omhoog krabbel. En dat is nu. Mijn lichaam heeft heel duidelijk aangegeven: even pas op de plaats. Daar heb ik naar geluisterd, door filmpjes te kijken, boeken te lezen en me te laten masseren. Zodat ik nu niet meer zo uitgeput ben als even het geval was: mijn benen konden me nauwelijks meer dragen.
 
Ondertussen ben ik nog steeds heel gelukkig met het feit dat mijn boek verschenen is, maar nu evenwichtiger of, in jargon, meer gegrond. Euforie behelst dus wellicht een opdracht: kijk hoe je met geluk omgaat, hoe je het een plek in je leven kunt geven. Voor iedereen zal dit anders zijn, maar voor mij betekent het dat ik niet moet vergeten dat ik niet alleen geest maar ook lichaam ben, zodat mijn benen mij en de weelde kunnen blijven dragen.