Welkom Mail Route Links

Columns

Oktober 2008: Wonderen
September 2008: Verkeren
Juli-augustus 2008: Autoriteit
Juni 2008: Geduld
Mei 2008: Einstein
April 2008: Eén minuut
Maart 2008: Liefde
Februari 2008: Opruiming
Januari 2008: Lijntjes
December 2007: Na dato
November 2007: Gezichten
Oktober 2007: Het weerzien
September 2007: Voor wie?
Augustus 2007: In memoriam J.
Juli 2007: Trots
Juni 2007: Beslissen
Mei 2007: Jongen
April 2007: God en Brood
Maart 2007: Kleur
Februari 2007: Dirigenten
Januari 2007: Vrouw over auto
December 2006: Kiezen
November 2006: Stof
Oktober 2006: Zoeken
September 2006: Vroeger en internet
Augustus 2006: Campinglessen
Juli 2006: Levensbestemming
Juni 2006: Loslaten
Mei 2006: Eerlijk
April 2006: Leuk op straat
Maart 2006: Blikken
Februari 2006: Nieuwsgierig
Januari 2006: Spijt
December 2005: Liefs
November 2005: Ach en wee
Oktober 2005: Euforie
September 2005: De vraag waarom
Augustus 2005: Afscheid
Juli 2005: Verlichting
Juni 2005: Alleen
Mei 2005: Blussen
April 2005: Kwetsbaar
Maart 2005: Naar buiten




Wonderen (oktober 2008)

We hadden er al bijna duizend motorkilometers opzitten toen we langs een verscholen dorpje ten oosten van Frankfurt reden. Dat kwam goed uit want we zochten een restaurant waar ik mijn dagelijkse shot kaffeïnefreie Kaffee zou kunnen drinken, want ook daar kun je erg naar snakken. Toen we het dorpje inreden, oogde het er helaas niet echt gastvrij. Dat maakte ons beducht want we hadden in dit land al een paar keer nee te horen gekregen toen we aan het eind van de dag onderdak zochten. Of dat kwam omdat we duidelijk geen landgenoten waren of omdat we er in motorpak vervaarlijk uitzagen, twee dingen die wij konden bedenken, is nog steeds niet duidelijk. Maar daarom vroegen we ons wel af of we hier wel welkom zouden zijn. Helaas, ook dit dorp oogde nogal gesloten. Deuren en luiken potdicht, en nauwelijks een mens op straat. We reden nog iets verder het dorp in en zagen tot onze verrassing wel nog een etalage van een motorhobbyist die daarin onder andere dezelfde ruim 40 jaar oude BMW als waar wij op zaten had staan, hoe was het mogelijk, maar een gezellige koffieplek, ho maar. Op naar een volgend dorp dus.
 
Toen we langzaam het bergje (want zo kon je hem wel noemen na de indrukwekkende passen in Zwitserland) opklommen, reed ons een kleine vrachtwagen tegemoet. En voor we konden schrikken waren we al tegen een complete tafel aangeknald die vlak voor onze motor van de afdalende pick-up was gekukeld: hij had hem niet vastgesnoerd want ach, de wieltjes stonden immers al op de rem. Wonder boven wonder waren wij ongedeerd maar het voorwiel van de motor was dat duidelijk niet, het was onherstelbaar kapot. De nerveuze, maaglijdende chauffeur van, naar bleek, de gemeentewerken van het dorp dat wij zojuist teleurgesteld hadden verlaten, trok vervolgens tot ´s avonds tien uur met ons op, uit schuldgevoel maar zeker ook uit vriendelijkheid. Eerst checkte hij ons in bij het hotel annex restaurant dat er zojuist nog zo ongastvrij uit had gezien. Maar achter de luiken bevond zich een alleraardigste eigenares die ons een mooie kamer binnenloodste. Daarna ging hij met ons twee garages af, maar de laatste verwees ons toch door naar voornoemde hobbyist. Ik zeg ´toch´ omdat wij aldoor al hadden gezegd: daar moeten we zijn, daar hebben ze oldtimers als de onze. Maar nee, hij zou er niet zijn, en zou sowieso niemand zijn, enz. Toen we aanbelden was hij er inderdaad niet, maar zijn vriendin bij wijze van uitzondering wel. Zij zocht telefonisch contact met de hobbyist en verzekerde hem dat we duidelijk wel te vertrouwen waren. En zo gebeurde het dat wij ongezien het voorwiel mochten lenen van zijn favoriete motor om onze vakantie voort te kunnen zetten. We spraken met zijn vriendin af dat we het wiel zelf terug zouden brengen, om de gulle eigenaar alsnog te ontmoeten, en dat hebben we een paar weken later ook gedaan. We maakten nog een tochtje met z´n vieren waarbij ik tot mijn plezier in een zijspan heb gereden van een meer dan 50 jaar oude motor onder het motto: doe elke dag iets dat je nog nooit hebt gedaan. Daarbij kwamen we toevallig in een bos ook de zenuwachtige chauffeur weer tegen die, net als de vorige keer, ´s avonds langskwam om wat bier te brengen. En samen bespraken we nog eens wat een wonderlijke gebeurtenis dit is geweest. Was het niet heel bijzonder dat we niet gewond zijn geraakt? En was het niet net zo het opmerken waard dat we een probleem hadden gekregen terwijl de redder op loopafstand nabij was, die we bovendien ook al van tevoren hadden ontdekt? Volgens kenners zou er in een omtrek van 250 kilometer verder niemand zijn geweest die ons had kunnen helpen. Derde wonder was misschien vooral ook een les: het dorp bleek uiterst gastvrij, en levendig bovendien. Kortom: houd vertrouwen in de mensheid totdat het tegendeel bewezen is. En tot slot vind ik het zelf ook nog een wonder dat ik na al deze hectiek nog zeker 600 kilometer lang zonder angst achterop de motor heb gezeten.